Powstańcy Styczniowi Patronami Diecezji Sosnowickiej: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
'''Powstańcy Styczniowi Patronami Diecezji Sosnowickiej''' | [[Plik:Powstancy_styczniowi.jpg|200px|thumb|right|święty Brat Albert Chmielowski, święty Rafał Kalinowski]]'''Powstańcy Styczniowi Patronami Diecezji Sosnowickiej''' | ||
W dniu 22 stycznia 2013r. rozpoczęły się w kraju obchody 150 rocznicy Powstania Styczniowego. Warto przypomnieć, że powołana do istnienia 25 marca 1992r. przez Błogosławionego Jana Pawła II bullą Totus Tuus Poloniae Populus Diecezja Sosnowiecka, ma za swoich patronów powstańców styczniowych: św. Brata Alberta Chmielowskiego i św. Rafał Kalinowskiego. Udział w powstaniu miał decydujące znaczenie w ich życiu i w konsekwencji doprowadził na drogę prowadzącą do powołania zakonnego i kapłańskiego oraz świętości. | W dniu 22 stycznia 2013r. rozpoczęły się w kraju obchody 150 rocznicy Powstania Styczniowego. Warto przypomnieć, że powołana do istnienia 25 marca 1992r. przez Błogosławionego Jana Pawła II bullą Totus Tuus Poloniae Populus Diecezja Sosnowiecka, ma za swoich patronów powstańców styczniowych: św. Brata Alberta Chmielowskiego i św. Rafał Kalinowskiego. Udział w powstaniu miał decydujące znaczenie w ich życiu i w konsekwencji doprowadził na drogę prowadzącą do powołania zakonnego i kapłańskiego oraz świętości. | ||
Wersja z 22:19, 7 lut 2013
Powstańcy Styczniowi Patronami Diecezji Sosnowickiej
W dniu 22 stycznia 2013r. rozpoczęły się w kraju obchody 150 rocznicy Powstania Styczniowego. Warto przypomnieć, że powołana do istnienia 25 marca 1992r. przez Błogosławionego Jana Pawła II bullą Totus Tuus Poloniae Populus Diecezja Sosnowiecka, ma za swoich patronów powstańców styczniowych: św. Brata Alberta Chmielowskiego i św. Rafał Kalinowskiego. Udział w powstaniu miał decydujące znaczenie w ich życiu i w konsekwencji doprowadził na drogę prowadzącą do powołania zakonnego i kapłańskiego oraz świętości.
Młody Adam Chmielowski przyłączył się do powstania styczniowego w 1863 r. w czasie gdy kontynuował naukę w Instytucie Politechnicznym w Puławach. Walczył kolejno w oddziałach Leona Frankowskiego (pod Kurowem) i Mariana Langiewicza. Po wygranej bitwie pod Grochowiskami przeszedł z oddziałem Langiewicza do Galicji. Tu wzięty do niewoli przez Austriaków, został wywieziony do Ołomuńca na terenie ówczesnej monarchii habsburskiej. Wykorzystując sprzyjającą okazję zbiegł w maju 1863 r., przedostał się do kraju i włączył ponownie do walk powstańczych.
Bojowy szlak Adam Chmielowski zakończył 30 września 1863 r., kiedy to jego powstańczy oddział, dowodzony przez płk. Zygmunta Chmieleńskiego stoczył przegraną bitwę pod Mełchowem (powiat częstochowski), a on ciężko ranny w nogę trafił powtórnie do niewoli. Po wykonanej w prymitywnych warunkach (bez znieczulenia) amputacji lewej kończyny, jego dalsze leczenie odbywało się w szpitalu w Koniecpolu.
Zagrożony nasilającymi się represjami wobec powstańców, za staraniem rodziny, wydostał się z niewoli i w maju 1864 r. trafił do Paryża. Tu dzięki pomocy finansowej od Komitetu Polsko-Francuskiego mógł poddać się dalszemu leczeniu i otrzymał gutaperkową, najlepszą w tym czasie protezę. Po ogłoszeniu amnestii w 1865 r. powrócił do Warszawy, gdzie rozpoczął studia malarskie, które później kontynuował.
25 sierpnia 1887 roku Adam Chmielowski przywdział szary habit tercjarski i przyjął imię brat Albert. Dokładnie rok później złożył śluby tercjarza na ręce kard. Albina Dunajewskiego. Ten dzień jest jednocześnie początkiem działalności Zgromadzenia Braci III Zakonu św. Franciszka Posługujących Ubogim, zwanego popularnie "albertynami". Przejęło ono od zarządu miasta opiekę nad ogrzewalnią dla mężczyzn przy ulicy Piekarskiej w Krakowie. W niecały rok później brat Albert wziął również pod swoją opiekę ogrzewalnię dla kobiet, a grupa jego pomocnic, którymi kierowała siostra Bernardyna Jabłońska, stała się zalążkiem "albertynek".
Albert był człowiekiem rozmodlonym, pokutnikiem. Odznaczał się heroiczną miłością bliźniego, dzieląc los z najuboższymi i pragnąc przywrócić im godność. Pomimo swego kalectwa wiele podróżował, zakładał nowe przytuliska, sierocińce dla dzieci i młodzieży, domy dla starców i nieuleczalnie chorych oraz tzw. kuchnie ludowe. Za jego życia powstało 21 takich domów, gdzie potrzebujący otaczani byli opieką 40 braci i 120 sióstr. Przykładem swego życia Brat Albert uczył współbraci i współsiostry, że trzeba być "dobrym jak chleb". Zalecał też przestrzeganie krańcowego ubóstwa, które od lat wielu było również jego udziałem. Zmarł w opinii świętości, wyniszczony ciężką chorobą i trudami życia w przytułku, który założył dla mężczyzn, 25 grudnia 1916 r. w Krakowie.
Jan Paweł II beatyfikował go 22 czerwca 1983 r. na Błoniach krakowskich, a kanonizował 12 listopada 1989 r. w Watykanie.
Również drugi patron diecezji sosnowieckiej św. Rafał Klainowski wziął udział w powstaniu styczniowym. Po aresztowaniach objął dowodzenie powstaniem na Litwie, za co aresztowany 24 marca 1864 został skazany na karę śmierci. W wyniku starań rodziny karę śmierci zamieniono na 10 lat katorgi na Syberii: w Nerczyńsku, w Usolu, w Irkucku oraz w Smoleńsku.
W maju 1874, po zwolnieniu z wygnania, został w Paryżu wychowawcą księcia Augusta Czartoryskiego. W 1877 wstąpił do zakonu Karmelitów Bosych w Grazu w Austrii, przyjmując imię zakonne Rafał od św. Józefa. Święcenia kapłańskie otrzymał 15 stycznia 1882 i został wybrany przeorem oraz to samo stanowisko piastował w Wadowicach.
Zmarł po 11 miesiącach choroby w klasztorze w Wadowicach, którego był budowniczym i przeorem w latach 1892–1894, 1897–1898 oraz w 1906. Został pochowany na cmentarzu klasztornym w Czernej.
22 czerwca 1983 w Krakowie Jan Paweł II beatyfikował o. Rafała Kalinowskiego. Kanonizacja bł. Rafała Kalinowskiego dokonała się 17 listopada 1991 w Rzymie.
opracował: Piotr Dudała
