Stanisław Ormiński: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
| (Nie pokazano 2 pośrednich wersji utworzonych przez tego samego użytkownika) | |||
| Linia 3: | Linia 3: | ||
|imię i nazwisko org = | |imię i nazwisko org = | ||
|pseudonim = | |pseudonim = | ||
|grafika = Stanislaw_Orminski. | |grafika = Stanislaw_Orminski.jpg | ||
|opis grafiki = Stanisław Ormiński | |opis grafiki = Stanisław Ormiński | ||
|podpis = | |podpis = | ||
| Linia 29: | Linia 29: | ||
W roku 1944 bierze udział w Powstaniu Warszawskim, opracowuje m.in. metodę budowy barykad pod bezpośrednim ostrzałem nieprzyjaciela. Po powstaniu w obawie przed kolejnym aresztowaniem ukrywa się w Krakowie. Od 1945 roku pracuje w Liceum, Ogólnokształcącym w Aleksandrowie Kujawskim, jako nauczyciel muzyki i śpiewu. Prowadzi 100-osobowy młodzieżowy chór mieszany, dwie orkiestry dęte oraz orkiestrę kameralną. Chórem często dyryguje gościnnie Jan Maklakiewicz – zafascynowany pracą zespołu i dyrygenta. W latach 1954-1957 pracuje w Salezjańskim Instytucie Filozoficznym w Kutnie. Prowadzi chór męski oraz orkiestrę dętą, a także kontynuuje praktyczne ćwiczenia emisji głosu u prof. K. Święcickiej w Toruniu. Od 1957 do 1961 roku jest wykładowcą w Średniej Szkole Muzycznej Organistowskiej w Przemyślu. Uczy m.in. gry na fortepianie według opracowanej przez siebie metody, zalecanej do stosowania przez prof. B. Rutkowskiego. I tu również prowadzi chór mieszany, z którym daje liczne koncerty z udziałem orkiestry symfonicznej Towarzystwa Muzycznego w Przemyślu. Od 1961 roku do ostatnich dni życia prowadzi chór mieszany „Lira”, orkiestrę dętą, chór emerytek „Rumowia” i scholę dziecięcą przy kościele Zgromadzenia Salezjanów św. Jana Bosko pod wezwaniem NMP Wspomożenia Wiernych w Rumi. W macierzystej parafii w Rumi, na Wybrzeżu Gdańskim i innych miastach Polski z okazji uroczystości religijnych i świeckich bierze udział w festiwalach i przeglądach chóralnych zdobywając szereg nagród i wyróżnień. Koncertuje również za granicą m.in. we Francji, Włoszech, w Watykanie i Niemczech. Organizuje tzw. dla społeczeństwa Rumi oraz gości zagranicznych, w których wspólnie koncertują m.in prof. Feliks Rączkowski, prof. Leon Bator, Józef Homik, dr Stefan Cejrowski, Elwira Hodinarowa, Krystyna Igersleben. W latach 1974-1979 co roku w czasie wakacji wyjeżdża do Francji, aby tam w Sallaumines, Le Creusot i Montshanin uczyć chóry polonijne pieśni. Organizuje też wysyłkę 1000 płyt gramofonowych z nagraniami najlepszych polskich chórów, orkiestr i solistów do Francji w celu propagowania polskiej kultury zagranicą. Prowadzi również ożywioną działalność wydawniczą. | W roku 1944 bierze udział w Powstaniu Warszawskim, opracowuje m.in. metodę budowy barykad pod bezpośrednim ostrzałem nieprzyjaciela. Po powstaniu w obawie przed kolejnym aresztowaniem ukrywa się w Krakowie. Od 1945 roku pracuje w Liceum, Ogólnokształcącym w Aleksandrowie Kujawskim, jako nauczyciel muzyki i śpiewu. Prowadzi 100-osobowy młodzieżowy chór mieszany, dwie orkiestry dęte oraz orkiestrę kameralną. Chórem często dyryguje gościnnie Jan Maklakiewicz – zafascynowany pracą zespołu i dyrygenta. W latach 1954-1957 pracuje w Salezjańskim Instytucie Filozoficznym w Kutnie. Prowadzi chór męski oraz orkiestrę dętą, a także kontynuuje praktyczne ćwiczenia emisji głosu u prof. K. Święcickiej w Toruniu. Od 1957 do 1961 roku jest wykładowcą w Średniej Szkole Muzycznej Organistowskiej w Przemyślu. Uczy m.in. gry na fortepianie według opracowanej przez siebie metody, zalecanej do stosowania przez prof. B. Rutkowskiego. I tu również prowadzi chór mieszany, z którym daje liczne koncerty z udziałem orkiestry symfonicznej Towarzystwa Muzycznego w Przemyślu. Od 1961 roku do ostatnich dni życia prowadzi chór mieszany „Lira”, orkiestrę dętą, chór emerytek „Rumowia” i scholę dziecięcą przy kościele Zgromadzenia Salezjanów św. Jana Bosko pod wezwaniem NMP Wspomożenia Wiernych w Rumi. W macierzystej parafii w Rumi, na Wybrzeżu Gdańskim i innych miastach Polski z okazji uroczystości religijnych i świeckich bierze udział w festiwalach i przeglądach chóralnych zdobywając szereg nagród i wyróżnień. Koncertuje również za granicą m.in. we Francji, Włoszech, w Watykanie i Niemczech. Organizuje tzw. dla społeczeństwa Rumi oraz gości zagranicznych, w których wspólnie koncertują m.in prof. Feliks Rączkowski, prof. Leon Bator, Józef Homik, dr Stefan Cejrowski, Elwira Hodinarowa, Krystyna Igersleben. W latach 1974-1979 co roku w czasie wakacji wyjeżdża do Francji, aby tam w Sallaumines, Le Creusot i Montshanin uczyć chóry polonijne pieśni. Organizuje też wysyłkę 1000 płyt gramofonowych z nagraniami najlepszych polskich chórów, orkiestr i solistów do Francji w celu propagowania polskiej kultury zagranicą. Prowadzi również ożywioną działalność wydawniczą. | ||
W latach 1973-1987 opracowuje i następnie wydaje drukiem 18 tomów pieśni religijnych i świeckich będących prawdziwą skarbnicą dla zespołów chóralnych. „Veriton” nagrywa trzy płyty w oparciu o opracowania ks. Stanisława Ormińskiego. Są to „Szopka w Dachau” oraz „Przecudne oblicze mej Pani” - nagrane przez chór „Lira” pod dyrekcją ks. Stanisława Ormińskiego. Jest autorem szeregu kompozycji m.in. Apelu Jasnogórskiego rozpowszechnionego od obchodów na Jasnej Górze 1000-lecia państwa Polskiego i opracowań utworów chóralnych i instrumentalnych. Posiada odznaczenia wojskowe za udział w Powstaniu Warszawskim. Otrzymał nagrodę Wydziału Kultury i Sztuki Urzędu Wojewódzkiego w Gdańsku za pracę dla Kultury Polskiej. W roku 1986 z okazji jubileuszu 25-lecia pracy artystycznej z chórem „Lira” otrzymał najwyższe odznaczenie PZChiO – Odznakę Złotą z Wieńcem Laurowym. Ks. Stanisław Ormiński zmarł w Rumi | W latach 1973-1987 opracowuje i następnie wydaje drukiem 18 tomów pieśni religijnych i świeckich będących prawdziwą skarbnicą dla zespołów chóralnych. „Veriton” nagrywa trzy płyty w oparciu o opracowania ks. Stanisława Ormińskiego. Są to „Szopka w Dachau” oraz „Przecudne oblicze mej Pani” - nagrane przez chór „Lira” pod dyrekcją ks. Stanisława Ormińskiego. Jest autorem szeregu kompozycji m.in. Apelu Jasnogórskiego rozpowszechnionego od obchodów na Jasnej Górze 1000-lecia państwa Polskiego i opracowań utworów chóralnych i instrumentalnych. Posiada odznaczenia wojskowe za udział w Powstaniu Warszawskim. Otrzymał nagrodę Wydziału Kultury i Sztuki Urzędu Wojewódzkiego w Gdańsku za pracę dla Kultury Polskiej. W roku 1986 z okazji jubileuszu 25-lecia pracy artystycznej z chórem „Lira” otrzymał najwyższe odznaczenie PZChiO – Odznakę Złotą z Wieńcem Laurowym. Ks. Stanisław Ormiński zmarł [[13 czerwca]] [[1987]] w [[Rumia|Rumi]]). | ||
''Biogram opracował: Piotr Dudała'' | ''Biogram opracował: Piotr Dudała'' | ||
[[Kategoria:Zagłębiowskie Biogramy|Ormiński, Stanisław]] | [[Kategoria:Zagłębiowskie Biogramy|Ormiński, Stanisław]] | ||
Aktualna wersja na dzień 19:48, 29 sie 2013
| Zagłębiowskie Biogramy | |
 Stanisław Ormiński | |
| Imię i nazwisko | Stanisław Ormiński |
| Data i miejsce urodzenia | 17 listopada 1911 Poręba Górna |
| Data i miejsce śmierci | 13 czerwca 1987 Rumia |
| Zawód | ksiądz katolicki, muzyk, dyrygent i kompozytor |
Stanisław Ormiński (ur. 17 listopada 1911 w Porębie Górnej, zm. 13 czerwca 1987 w Rumi) – ksiądz salezjanin, muzyk, dyrygent i kompozytor, autor melodii Apelu Jasnogórskiego, patron Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Religijnej im. Ks. Stanisława Ormińskiego.
W roku 1938 po ukończeniu studiów teologicznych rozpoczyna studia muzyczne w Państwowym Konserwatorium Muzycznym w Warszawie.
W czasie okupacji zostaje trzykrotnie aresztowany przez gestapo, skąd udaje się mu zbiec, aby pod zmienionym nazwiskiem kontynuować i ukończyć studia. Studiował m.in. u prof. K. Sikorskiego, prof. W. Laskiego, prof. T. Traube, prof. B. Rutkowskiego. W tym czasie prowadził również ponad stu osobowy chór przy kościele św. Rodziny na Powiślu. Wykonuje z chórem m.in. „Missa pro pace” - F. Nowowiejskiego oraz „Stabat Mater” - K. Sikorskiego – utwór dedykowany przez kompozytora chórowi i dyrygentowi.
W roku 1944 bierze udział w Powstaniu Warszawskim, opracowuje m.in. metodę budowy barykad pod bezpośrednim ostrzałem nieprzyjaciela. Po powstaniu w obawie przed kolejnym aresztowaniem ukrywa się w Krakowie. Od 1945 roku pracuje w Liceum, Ogólnokształcącym w Aleksandrowie Kujawskim, jako nauczyciel muzyki i śpiewu. Prowadzi 100-osobowy młodzieżowy chór mieszany, dwie orkiestry dęte oraz orkiestrę kameralną. Chórem często dyryguje gościnnie Jan Maklakiewicz – zafascynowany pracą zespołu i dyrygenta. W latach 1954-1957 pracuje w Salezjańskim Instytucie Filozoficznym w Kutnie. Prowadzi chór męski oraz orkiestrę dętą, a także kontynuuje praktyczne ćwiczenia emisji głosu u prof. K. Święcickiej w Toruniu. Od 1957 do 1961 roku jest wykładowcą w Średniej Szkole Muzycznej Organistowskiej w Przemyślu. Uczy m.in. gry na fortepianie według opracowanej przez siebie metody, zalecanej do stosowania przez prof. B. Rutkowskiego. I tu również prowadzi chór mieszany, z którym daje liczne koncerty z udziałem orkiestry symfonicznej Towarzystwa Muzycznego w Przemyślu. Od 1961 roku do ostatnich dni życia prowadzi chór mieszany „Lira”, orkiestrę dętą, chór emerytek „Rumowia” i scholę dziecięcą przy kościele Zgromadzenia Salezjanów św. Jana Bosko pod wezwaniem NMP Wspomożenia Wiernych w Rumi. W macierzystej parafii w Rumi, na Wybrzeżu Gdańskim i innych miastach Polski z okazji uroczystości religijnych i świeckich bierze udział w festiwalach i przeglądach chóralnych zdobywając szereg nagród i wyróżnień. Koncertuje również za granicą m.in. we Francji, Włoszech, w Watykanie i Niemczech. Organizuje tzw. dla społeczeństwa Rumi oraz gości zagranicznych, w których wspólnie koncertują m.in prof. Feliks Rączkowski, prof. Leon Bator, Józef Homik, dr Stefan Cejrowski, Elwira Hodinarowa, Krystyna Igersleben. W latach 1974-1979 co roku w czasie wakacji wyjeżdża do Francji, aby tam w Sallaumines, Le Creusot i Montshanin uczyć chóry polonijne pieśni. Organizuje też wysyłkę 1000 płyt gramofonowych z nagraniami najlepszych polskich chórów, orkiestr i solistów do Francji w celu propagowania polskiej kultury zagranicą. Prowadzi również ożywioną działalność wydawniczą.
W latach 1973-1987 opracowuje i następnie wydaje drukiem 18 tomów pieśni religijnych i świeckich będących prawdziwą skarbnicą dla zespołów chóralnych. „Veriton” nagrywa trzy płyty w oparciu o opracowania ks. Stanisława Ormińskiego. Są to „Szopka w Dachau” oraz „Przecudne oblicze mej Pani” - nagrane przez chór „Lira” pod dyrekcją ks. Stanisława Ormińskiego. Jest autorem szeregu kompozycji m.in. Apelu Jasnogórskiego rozpowszechnionego od obchodów na Jasnej Górze 1000-lecia państwa Polskiego i opracowań utworów chóralnych i instrumentalnych. Posiada odznaczenia wojskowe za udział w Powstaniu Warszawskim. Otrzymał nagrodę Wydziału Kultury i Sztuki Urzędu Wojewódzkiego w Gdańsku za pracę dla Kultury Polskiej. W roku 1986 z okazji jubileuszu 25-lecia pracy artystycznej z chórem „Lira” otrzymał najwyższe odznaczenie PZChiO – Odznakę Złotą z Wieńcem Laurowym. Ks. Stanisław Ormiński zmarł 13 czerwca 1987 w Rumi).
Biogram opracował: Piotr Dudała
