Stanisław Jan Kalabiński: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
| (Nie pokazano 4 pośrednich wersji utworzonych przez tego samego użytkownika) | |||
| Linia 8: | Linia 8: | ||
|miejsce urodzenia = [[Sosnowiec]] | |miejsce urodzenia = [[Sosnowiec]] | ||
|imię przy narodzeniu = | |imię przy narodzeniu = | ||
|data śmierci = | |data śmierci = sierpień [[1941]] | ||
|miejsce śmierci = | |miejsce śmierci = Radom | ||
|przyczyna śmierci = | |przyczyna śmierci =Zamordowany w więzieniu przez Niemców | ||
|miejsce spoczynku = | |miejsce spoczynku = | ||
|zawód = | |zawód =Oficer Wojska Polskiego | ||
|odznaczenia = | |odznaczenia = | ||
|www = | |www = | ||
| Linia 28: | Linia 28: | ||
W 1939 roku brał czynny udział w tzw. kampanii wrześniowej. Dywizja którą wówczas dowodził swoją ostatnia bitwę stoczyła pod Tomaszowem Lubelskim, gdzie jako jedyna nie złożyła broni. Pułkownik S. Kalabiński uniknął niewoli a następnie potajemnie dotarł do Warszawy, gdzie został aresztowany i wywieziony do oflagu IXC w Rothenburgu. W następnym roku został przeniesiony do obozu zagłady w Buchenwaldzie. Ostatecznie trafił do więzienia w Radomiu. W tym też mieście, w sierpniu 1941 roku został zamordowany przez Niemców. Pułkownik S. Kalabiński był odznaczony: Srebrnym Krzyżem Orderu Wojennego Virtuti Militari, Złotym Krzyżem VM (pośmiertnie), Krzyżem Niepodległości, Orderem Odrodzenia Polski IV Klasy, Krzyżem Walecznych (4-krotnie) oraz Złotym Krzyżem Zasługi. | W 1939 roku brał czynny udział w tzw. kampanii wrześniowej. Dywizja którą wówczas dowodził swoją ostatnia bitwę stoczyła pod Tomaszowem Lubelskim, gdzie jako jedyna nie złożyła broni. Pułkownik S. Kalabiński uniknął niewoli a następnie potajemnie dotarł do Warszawy, gdzie został aresztowany i wywieziony do oflagu IXC w Rothenburgu. W następnym roku został przeniesiony do obozu zagłady w Buchenwaldzie. Ostatecznie trafił do więzienia w Radomiu. W tym też mieście, w sierpniu 1941 roku został zamordowany przez Niemców. Pułkownik S. Kalabiński był odznaczony: Srebrnym Krzyżem Orderu Wojennego Virtuti Militari, Złotym Krzyżem VM (pośmiertnie), Krzyżem Niepodległości, Orderem Odrodzenia Polski IV Klasy, Krzyżem Walecznych (4-krotnie) oraz Złotym Krzyżem Zasługi. | ||
''Biogram opracował: Daniel Ciszowski'' | ''Biogram opracował: '''Daniel Ciszowski''''' | ||
==Bibliografia== | |||
*[[Jan Przemsza-Zieliński]], ''[[Jeden z tysiąca Zagłębiaków - Rzecz o pułkowniku Stanisławie Kalabińskim ostatnim dowódcy śląsko-dąbrowskiej Obrony Narodowej]]'', [[Sosnowiec]], [[1998]] | |||
[[Kategoria:Zagłębiowskie Biogramy|Kalabiński, Stanisław]] | [[Kategoria:Zagłębiowskie Biogramy|Kalabiński, Stanisław]] | ||
Aktualna wersja na dzień 18:23, 2 lut 2013
| Zagłębiowskie Biogramy | |
| |
| Imię i nazwisko | Stanisław Jan Kalabiński |
| Data i miejsce urodzenia | 23 października 1890 Sosnowiec |
| Data i miejsce śmierci | sierpień 1941 Radom |
| Przyczyna śmierci | Zamordowany w więzieniu przez Niemców |
| Zawód | Oficer Wojska Polskiego |
Stanisław Jan Kalabiński (1890-1941)
Pułkownik Wojska Polskiego. Urodził się 23 października 1890 roku w Sosnowcu. Absolwent Szkoły Handlowej w Będzinie (obecne Liceum im. Mikołaja Kopernika). Przez cztery semestry uczęszczał do Wyższej Szkoły Handlowej. Znał biegle języki: rosyjski, niemiecki i francuski. W 1914 roku ukończył kurs podoficerski instruktorski w Rabce. W tym samym roku brał udział w kursie podoficerskim i oficerskim w Nowym Sączu. Nie ukończył go jednak z powodu wybuchu pierwszej wojny światowej.
W sierpniu 1914 roku wstąpił do legionów polskich. W czasie pierwszej wojny światowej został dwukrotnie ranny. Służbę w legionach skończył jako dowódca 11 kompanii 5 pułku piechoty legionów. W 1917 roku trafił do obozu dla internowanych w Benjaminowie. W marcu 1918 roku wstąpił do Polnische Wermacht. W listopadzie 1918 roku „został komendantem Szkoły Podoficerskiej w Warszawie” a w marcu 1919 roku pełnił funkcję komendanta Podoficerskiej Szkoły Piechoty w Zegrzu. W tym samym roku zostało mu powierzone dowództwo III batalionu 3 pułku piechoty legionów. Rok później objął dowództwo nad 24 pułkiem piechoty.
Po dziesięciu latach został mianowany dowódcą Brygady KOP „Grodno”. W 1936 roku przeniesiono go na stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej w 30 DP. Trzy lata później objął dowództwo nad 55 DP Rez., której sztab ulokowany był w będzińskich koszarach, gdzie stacjonował 23 pułk artylerii lekkiej.
W 1939 roku brał czynny udział w tzw. kampanii wrześniowej. Dywizja którą wówczas dowodził swoją ostatnia bitwę stoczyła pod Tomaszowem Lubelskim, gdzie jako jedyna nie złożyła broni. Pułkownik S. Kalabiński uniknął niewoli a następnie potajemnie dotarł do Warszawy, gdzie został aresztowany i wywieziony do oflagu IXC w Rothenburgu. W następnym roku został przeniesiony do obozu zagłady w Buchenwaldzie. Ostatecznie trafił do więzienia w Radomiu. W tym też mieście, w sierpniu 1941 roku został zamordowany przez Niemców. Pułkownik S. Kalabiński był odznaczony: Srebrnym Krzyżem Orderu Wojennego Virtuti Militari, Złotym Krzyżem VM (pośmiertnie), Krzyżem Niepodległości, Orderem Odrodzenia Polski IV Klasy, Krzyżem Walecznych (4-krotnie) oraz Złotym Krzyżem Zasługi.
Biogram opracował: Daniel Ciszowski
