Eugeniusz Arnold: Różnice pomiędzy wersjami

Z WikiZagłębie
Nie podano opisu zmian
(Redakcyjne.)
Linia 21: Linia 21:
}}
}}


Eugeniusz Arnold - lekarz, działacz społeczny. Urodził się w 1866 roku, jako syn Jana. Pracował jako chirurg w szpitalu górniczym w Sielcu, prezes Sieleckiego Towarzystwa Muzycznego, jego prywatny gabinet mieścił się przy ul. Warszawskiej 8. W 1907 roku zademonstrował jako pierwszy w Zagłębiu działanie aparatu rentgenowskiego. Od 1914 roku był prezesem Towarzystwa Lekarskiego Zagłębia Dąbrowskiego, członek Centralnego Komitetu Pomocy Górnoślązakom w Sosnowcu, w 1933 roku uhonorowano Go godnością członka honorowego Towarzystwa Lekarskiego Zagłębia Dąbrowskiego. Zmarł w 1935 roku.
'''Eugeniusz Arnold''' - syn Jana, lekarz-chirurg i działacz społeczny. Urodzony w 1866 roku. Chirurg szpitala górniczego na [[Sielec (Sosnowiec)|Sielcu]], prezes Sieleckiego Towarzystwa Muzycznego. Jego prywatny gabinet mieścił się przy ul. [[Ulica Warszawska (Sosnowiec)|Warszawskiej]] 8. W 1907 roku zademonstrował jako pierwszy w [[Zagłębie Dąbrowskie|Zagłębiu]] działanie aparatu rentgenowskiego. Od 1914 roku był prezesem [[Polskie Towarzystwo Lekarskie w Zagłębiu Dąbrowskim|Towarzystwa Lekarskiego Zagłębia Dąbrowskiego]], członek Centralnego Komitetu Pomocy Górnoślązakom w Sosnowcu, w 1933 roku uhonorowany godnością członka honorowego Towarzystwa Lekarskiego Zagłębia Dąbrowskiego. Zmarł w 1935 roku.


==Życiorys==
Eugeniusz Arnold urodził się [[30 grudnia]] [[1866]] roku we wsi Kącik (pow. Piotrków Trybunalski). Maturę uzyskał w Płocku w roku 1886. Studiował medycynę - początkowo w Warszawie, później w Dorpacie. Dyplom uzyskał w roku 1894. Po studiach osiadł w [[Dąbrowa Górnicza|Dąbrowie Górniczej]] jako lekarz wolno praktykujący w latach 1895-1902. W 1903 r. został lekarzem ambulatoryjnym i szpitalnym w Towarzystwie Górniczym "Hrabia Renard" w sosnowieckim szpitalu sieleckim. W 1905 r. dokształcał się w chirurgii na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1906 r. został starszym lekarzem szpitala kopalni i ordynatorem oddziału chirurgicznego, a w 1911 r. lekarzem naczelnym szpitala kopalnianego (sieleckiego).


Lekarz-chirurg. Ur. 30 grudnia 1866 r. we wsi Kącik, pow. Piotrków Trybunalski; maturę uzyskał w Płocku
w roku 1886. Studiował medycynę początkowo w Warszawie, a później w Dorpacie. Dyplom uzyskał w roku
1894. Po studiach osiadł w Dąbrowie Górniczej jako lekarz wolno praktykujący w latach 1895-1902; w 1903 r. został lekarzem ambulatoryjnym i szpitalnym w Towarzystwie Górniczym "Hrabia Renard" w Sosnowcu- szpital sielecki; w 1905 r. dokształcał się w chirurgii na UJ. W 1906 r. został starszym lekarzem szpitala kopalni i
ordynatorem oddziału chirurgicznego, a w 1911 r. lekarzem naczelnym szpitala kopalnianego (sieleckiego).
Podczas I wojny światowej był lekarzem wojskowym w szpitalu fortecznym w Brześciu Litewskim (1914 r.), a później w Smoleńsku jako starszy ordynator szpitala polowego (1915-1917).  
Podczas I wojny światowej był lekarzem wojskowym w szpitalu fortecznym w Brześciu Litewskim (1914 r.), a później w Smoleńsku jako starszy ordynator szpitala polowego (1915-1917).  
W 1918 r., w Smoleńsku, był lekarzem jednostki artylerii polowej Armii Czerwonej. W tym samym roku wrócił do Sosnowca i objął stanowisko dyrektora Szpitala Sieleckiego (1918-1922). W 1919 r. był członkiem Głównego Komitetu Pomocy Górnoślązakom w Sosnowcu, opiekował się powstańcami śląskimi i uchodźcami. Po 20 latach
W 1918 roku, w Smoleńsku, był lekarzem jednostki artylerii polowej Armii Czerwonej. W tym samym roku wrócił do Sosnowca i objął stanowisko dyrektora Szpitala Sieleckiego (1918-1922). W 1919 r. był członkiem Głównego Komitetu Pomocy Górnoślązakom w Sosnowcu, opiekował się powstańcami śląskimi i uchodźcami. Po 20 latach zrezygnował z pracy, gdy zażądano od niego postępowania niezgodnego z etyką. Przeniósł się do Krzywinia
zrezygnował z pracy, gdy zażądano od niego postępowania niezgodnego z etyką. Przeniósł się do Krzywinia,
(pow. Kościan) (1922-1924), po czym został lekarzem w Kaliszu (1924-1925). Później praktykował w Raszkowie (pow. Odolana), stamtąd przeniósł się do Liskowa (pow. Kalisz). Pod koniec życia mieszkał w Korytkowie (pow. Turek, obecnie Adamów). Zmarł [[2 lutego]] [[1935]] roku w Lubanowie (pow. Błaszki).
pow. Kościan (1922-1924), po czym został lekarzem w Kaliszu (1924-1925). Później praktykował w Raszkowie, pow. Odolana, stamtąd przeniósł się do Liskowa, pow. Kalisz. Pod koniec życia mieszkał w Korytkowie, pow. Turek (obecnie Adamów). Zmarł 2 lutego 1935 r. w Lubanowie, pow. Błaszki.


Był jednym z założycieli Towarzystwa Lekarskiego Zagłębia Dąbrowskiego w 1907 r., tzzykrotnie jego
Był jednym z założycieli Towarzystwa Lekarskiego Zagłębia Dąbrowskiego w 1907 roku, trzykrotnie jego prezesem oraz członkiem Komisji Rewizyjnej. Na posiedzeniach TLZD wygłosił 25 referatów. Nadano mu godność Honorowego Członka tego Towarzystwa w 1932 roku. W 1911 roku był założycielem i pierwszym prezesem oddziału Sosnowieckiego Towarzystwa Higienicznego Warszawskiego. Był organizatorem pierwszego pogotowia ratunkowego (konnego) przy kopalni.
prezesem oraz członkiem Komisji Rewizyjnej. Na posiedzeniach TLZD wygłosił 25 referatów. Nadano mu godność Honorowego Członka tego Towarzystwa w 1932 r. W 1911 r. był założycielem i pierwszym prezesem oddziału Sosnowieckiego Towarzystwa Higienicznego Warszawskiego. Był organizatorem pierwszego pogotowia ratunkowego (konnego) przy
kopalni.


Opracował EMILIAN KOCOT.
Opracował EMILIAN KOCOT.


Źródła: PIOTR SZARFJKO - "Słownik
Źródła:  
Lekarzy Polskich XIX wieku ",
*Piotr Szarejko, ''Słownik Lekarzy Polskich XIX wieku'', Warszawa 1991 r.  
Warszawa 1991 r.; "Pamiętnik XXV-letniej działalności i obchodu Jubileuszu Towarzystwa Lekarskiego
*''Pamiętnik XXV-letniej działalności i obchodu Jubileuszu Towarzystwa Lekarskiego Zagłębia Dąbrowskiego'', Sosnowiec 1933.
Zagłębia Dąbrowskiego ", Sosnowiec 1933.
 


==Źródło==
[[Emilian Kocot]]: ''[[Lekarze Zagłębia Dąbrowskiego - Wstęp do słownika biograficznego]]''
(zamieszczone na stronie za zgodą autora)


Źródło: [[Emilian Kocot]] ''"[[Lekarze Zagłębia Dąbrowskiego - Wstęp do słownika biograficznego]]"''
(zamieszczone na Wiki Zagłębie za zgodą autora)


[[Kategoria:Zagłębiowskie Biogramy|Zagłębiowskie Biogramy]]
[[Kategoria:Zagłębiowskie Biogramy|Zagłębiowskie Biogramy]]
[[Kategoria:Lekarze|Lekarze]]
[[Kategoria:Lekarze|Lekarze]]

Wersja z 09:53, 4 cze 2014

Zagłębiowskie Biogramy
Eugeniusz Arnold
Eugeniusz Arnold
Imię i nazwisko Eugeniusz Arnold
Data urodzenia 1866
Data śmierci 1935
Zawód Lekarz, chirurg, działacz społeczny

Eugeniusz Arnold - syn Jana, lekarz-chirurg i działacz społeczny. Urodzony w 1866 roku. Chirurg szpitala górniczego na Sielcu, prezes Sieleckiego Towarzystwa Muzycznego. Jego prywatny gabinet mieścił się przy ul. Warszawskiej 8. W 1907 roku zademonstrował jako pierwszy w Zagłębiu działanie aparatu rentgenowskiego. Od 1914 roku był prezesem Towarzystwa Lekarskiego Zagłębia Dąbrowskiego, członek Centralnego Komitetu Pomocy Górnoślązakom w Sosnowcu, w 1933 roku uhonorowany godnością członka honorowego Towarzystwa Lekarskiego Zagłębia Dąbrowskiego. Zmarł w 1935 roku.

Życiorys

Eugeniusz Arnold urodził się 30 grudnia 1866 roku we wsi Kącik (pow. Piotrków Trybunalski). Maturę uzyskał w Płocku w roku 1886. Studiował medycynę - początkowo w Warszawie, później w Dorpacie. Dyplom uzyskał w roku 1894. Po studiach osiadł w Dąbrowie Górniczej jako lekarz wolno praktykujący w latach 1895-1902. W 1903 r. został lekarzem ambulatoryjnym i szpitalnym w Towarzystwie Górniczym "Hrabia Renard" w sosnowieckim szpitalu sieleckim. W 1905 r. dokształcał się w chirurgii na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1906 r. został starszym lekarzem szpitala kopalni i ordynatorem oddziału chirurgicznego, a w 1911 r. lekarzem naczelnym szpitala kopalnianego (sieleckiego).

Podczas I wojny światowej był lekarzem wojskowym w szpitalu fortecznym w Brześciu Litewskim (1914 r.), a później w Smoleńsku jako starszy ordynator szpitala polowego (1915-1917). W 1918 roku, w Smoleńsku, był lekarzem jednostki artylerii polowej Armii Czerwonej. W tym samym roku wrócił do Sosnowca i objął stanowisko dyrektora Szpitala Sieleckiego (1918-1922). W 1919 r. był członkiem Głównego Komitetu Pomocy Górnoślązakom w Sosnowcu, opiekował się powstańcami śląskimi i uchodźcami. Po 20 latach zrezygnował z pracy, gdy zażądano od niego postępowania niezgodnego z etyką. Przeniósł się do Krzywinia (pow. Kościan) (1922-1924), po czym został lekarzem w Kaliszu (1924-1925). Później praktykował w Raszkowie (pow. Odolana), stamtąd przeniósł się do Liskowa (pow. Kalisz). Pod koniec życia mieszkał w Korytkowie (pow. Turek, obecnie Adamów). Zmarł 2 lutego 1935 roku w Lubanowie (pow. Błaszki).

Był jednym z założycieli Towarzystwa Lekarskiego Zagłębia Dąbrowskiego w 1907 roku, trzykrotnie jego prezesem oraz członkiem Komisji Rewizyjnej. Na posiedzeniach TLZD wygłosił 25 referatów. Nadano mu godność Honorowego Członka tego Towarzystwa w 1932 roku. W 1911 roku był założycielem i pierwszym prezesem oddziału Sosnowieckiego Towarzystwa Higienicznego Warszawskiego. Był organizatorem pierwszego pogotowia ratunkowego (konnego) przy kopalni.

Opracował EMILIAN KOCOT.

Źródła:

  • Piotr Szarejko, Słownik Lekarzy Polskich XIX wieku, Warszawa 1991 r.
  • Pamiętnik XXV-letniej działalności i obchodu Jubileuszu Towarzystwa Lekarskiego Zagłębia Dąbrowskiego, Sosnowiec 1933.

Źródło

Emilian Kocot: Lekarze Zagłębia Dąbrowskiego - Wstęp do słownika biograficznego (zamieszczone na stronie za zgodą autora)

Źródło: „https://wikizaglebie.pl/index.php?title=Eugeniusz_Arnold&oldid=55940”